ﮔﺎﺯﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺫﻭﺏ ﻭ ﻓﻮﻻﺩﺳﺎﺯﻯ ﺟﺬﺏ ﻣﺬﺍﺏ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ، ﺗﺎﺛﻴﺮﺍﺕ ﺯﻳﺎﻧﺒﺎﺭﻯ ﺑﺮﺧﻮﺍﺹ ﻭﻛﻴﻔﻴﺖ ﻓﻮﻻﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﮔﺎﺯﻫﺎﻯ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺍﻛﺴﻴﮋﻥ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺿﻤﻦ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻯ ﺍﻛﺴﻴﺪﺍﺳﻴﻮﻥ ﻛﺮﺑﻦ ﻭ ﺗﺼﻔﻴﻪ ﻯ ﻓﻮﻻﺩ، ﻣﻘﺎﺩﻳﺮ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻯ ﺁﻥ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺍﺯ ﻣﺬﺍﺏ ﺧﺎﺭﺝ ﻭ ﺗﺤﺖ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﺩ. ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺣﻼﻟﻴﺖ ﺍﻛﺴﻴﮋﻥ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﻧﺠﻤﺎﺩ ﻛﺎﻫﺶ ﻣﻰ ﻳﺎﺑﺪ، ﺍﻛﺴﻴﮋﻥ ﺁﺯﺍﺩ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﻧﺠﻤﺎﺩ ﺑﺎ ﻛﺮﺑﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻭﺍﻛﻨﺶ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﮔﺎﺯ ﻣﻨﻮﻛﺴﻴﺪﻛﺮﺑﻦ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﻔﺮﻩ ﻭ ﺗﺨﻠﺨﻞ ﺩﺭ ﻗﻄﻌﻪ ﻳﺎ ﺷﻤﺶ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﺮﻛﻴﺒﺎﺕ ﺍﻛﺴﻴﺪﻯ ﻧﻴﺰ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﺎﻫﺶ ﺗﻤﻴﺰﻯ ﻓﻮﻻﺩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻛﺴﻴﮋﻥ ﺩﺭ ﻓﻮﻻﺩ ﺍﺛﺮﺍﺗﻰ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺣﻔﺮﻩ ﻭ ﺗﺨﻠﺨﻞ، ﺗﺮﺩﻯ، ﺗﺮﻙ، ﻛﺎﻫﺶ ﭼﻘﺮﻣﮕﻰ، ﻛﺎﻫﺶ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﺟﻮﺷﻜﺎﺭﻯ، ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩﮔﻰ ﺗﻨﺸﻰ ﻭ … ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻓﺮﺁﻳﻨﺪ ﻓﻮﻻﺩﺳﺎﺯﻯ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻯ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻭ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻛﺎﺭ، ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺍﻛﺴﻴﮋﻥ ﻣﺤﻠﻮﻝ ﺩﺭ ﻣﺬﺍﺏ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ…